Forte!

Vanavond genoot ik met Verloofde B een fantastisch diner in het wijnfort te Lent. Dit napoleontische fort doet tegenwoordig dienst als ruime en tegelijk intieme omgeving voor feesten en partijen, en twee keer per jaar een bijzondere ‘verwenavond’.

Eerlijk gezegd had ik zo mijn reserves voor deze avond. We hebben deze mooie locatie eerder al uitgekozen voor ons huwelijk (de receptie), maar dat was vooral om te borrelen. Dat ze hier echter ook culinaire topkwaliteit kunnen leveren, en voor ouderwetse gastvrijheid zorgdragen, dat had ik niet durven bevroeden.

Heerlijke sfeer, perfect tempo, goed personeel met oog voor detail en prachtige tafels en aankleding. Erg fijn!

Het voorgerecht – fruits de mer, gefrituurde langoustine op een coquille, gekookte kreeft, een kreefttartaar-komkommerrolletje en een bisque van kreeft met vongole – werd vergezeld van een ingetogen en subtiele Nieuw-Zeelandse sauvignon blanc. De wijn-spijscombinatie was niet spannend, maar spijs en wijn waren ieder voor zich héérlijk!

De gastronomische kwaliteiten werden bij het volgende gerecht wél evident: een heerlijke risotto met een stukje gegrilde griet naast een briljante Portugees van Alvarinho en vooral weelderige viognier. Topcombinatie!

Ook de volgende gang was een feest van wijn en spijs die samen over de culinaire dansvloer zwalkten: een stevige doch héél malse sucade van Wakiu-rund met een paddenstoelenpasta aan de tango met een Amerikaanse pinot noir, die ironisch genoeg ‘Irony’ heette.

En toen werd het heel even billen knijpen… want helaas was de fles Valpolicella classico ripasso niet goed. Duidelijk reductief, met erg harde zuren en geen spoor te bekennen van de extra volheid van de Amarone-upgrade. En nog veel jammerder, dat de dame van de bediening – duidelijk in opdracht van de keuken, want de intrinsieke wijnkennis van de bediening was niet best – mij even kwam uitleggen, dat Italiaanse wijnen ‘altijd zo muffig smaken’. Afgezien van ’t feit, dat ik deze wijn helemaal niet muffig maar reductie vond, én het feit, dat je mijns inziens je gasten nooit een muffe wijn mag voorzetten… “Wat!?!?!?!?!” Laat ze dit vooral niet horen in Italië. En laat ik ook dit soort onzin nooit meer horen uit de mond van welke bediende dan ook, al zijn ze nog zo schattig.

Gelukkig was de tweede fles – hoewel nog steeds niet helemaal OK – een stuk beter. Pas de derde fles was helemaal goed, zoals een ripasso hoort: rijk, breed, een zoetje en een zuurtje, ingepakt in mooi rijp fruit en fijne bitters. Zo hoort het! Wel jammer, dat ‘ie helemaal weg viel bij de hertenfilet (érg mooi klaargemaakt), fijne puree en de lekkerste rode kool ooit (dankzij heerlijk vanillejusje).
Jammer voor de Ripasso, maar een fijn hoofdgerecht.

De finale maakte alles weer goed: een heerlijk toetje van geconfijte ananas, chocolade, hazelnootparfait en sinaasappelstroop met een fantastische moscatel de sétubal (heerlijke mandarijn en honing!). Wow! Culinaire sex! Wat waanzinnig lekker!

Oh ja, en nog een paar heerlijk bonbons, een prima espresso en een uitstekende grappa.

Culinaire verwennerij! Over een half jaartje weer!!!