Vanmorgen viel mijn oog op een bericht dat veelvuldig wordt gedeeld en doorgezet naar kennissen, ‘die dit topnieuws niet mogen missen’.
Het betrof een artikeltje in de categorie ‘de thuisdrinker’ van de online editie van het jongemannenblad Esquire, dat een rosé van de Aldi betitelde als ‘een van de beste wijnen ter wereld’.
Aanleiding voor deze ronkende loftuiting was het winnen van een medaille op de International Wine Challenge (IWC) 2017, een zilveren maar liefst.
Om enige twijfel over de ongekende kwaliteit van deze wijn uit te sluiten, liet de schrijver het niet bij het noemen van alleen de wijn als één der besten van nu, maar stelde zelfs, dat je “Een van ’s werelds beste flessen wijn” gewoon bij de Aldi vindt. Dus dan reken je voor het gemak ook even alle flessen van alle jaargangen mee, die liggen opgeslagen in de kelders en klimaatkasten van beleggers, verzamelaars en toprestaurants… dat belooft wat!
Voordat u zich allen naar de Aldi snelt om te vechten om de laatste doosjes, even wat nuancering…
Om te beginnen doet meer dan de helft van de wijnwereld NIET mee aan dit soort internationale wijnconcoursen. Je zult hier nooit een Chateau Petrus, Dom Perignon of Romanée Conti in de uitslagenlijst zien staan, omdat ze het simpelweg niet nodig hebben! Wijnconcoursen zijn voor producenten die voet aan de grond willen krijgen in de wijnwereld, bijv. door via het supermarktkanaal op te vallen met glimmende medailles, waardoor hun wijn toch nét even eerder wordt gepakt dan die van de concurrent. Er zitten tussen de deelnemers ook echt wel heel erg goede wijnen, maar als de echte toppers niet meedoen, van wie win je dan? Het is dus toch een beetje een achterhoedegevecht…
Dan de IWC zelf… dat is een gerenommeerd concours, maar zeker niet de enige. De laatste jaren heeft IWC (Londen) geduchte concurrentie gekregen van Berlijn en Wenen, en op de achtergrond ook nog de oude bekende concurrenten uit Brussel, New York en de DWWA in de eigen thuisstad Londen. En elk van deze concoursen claimt ‘dé invloedrijkste wijncontest ter wereld’ te zijn… quod non!
De concurrentie op de wijncontest-markt zorgt er voor, dat het smaldeel van de wijnwereld dat überhaupt deelneemt aan contests, ook nog eens uit elkaar getrokken wordt. Want deelnemen kost geld (£ 111,- per wijn!), tijd en moeite, en producenten kiezen daarom de wijncontest die het beste aansluit bij hun eigen thuismarkt. De IWC is een typisch Britse contest, die zich richt op de Britse thuismarkt, die wordt gedomineerd door giga-supermarkten (kijk maar eens naar het grote aantal Tesco’s- en Sainsbury’s-inzendingen!)
Dus, nog voordat er ook maar één glas is geproefd, betekent het ‘winnen op een contest’, al een stuk minder, namelijk dat je tot één van de betere behoort van het groepje dat meedeed in één van de 6 grote concoursen, die samen slechts de helft van de wijnmarkt vertegenwoordigen.
En dan de manier waarop de wijnen worden beoordeeld. Dat geschiedt in categorieën, bijvoorbeeld: “alle Chardonnay-wijnen uit de Languedoc die niet een eigen dorpsappellatie hebben” of “AOP Côtes de Provence Rosé”, en vaak ook nog per oogstjaar. Als je als deelnemer een beetje mazzel hebt, zitten er maar 5 of 6 deelnemers in jouw categorie, en dan heb je al heel snel één van de 4 awards per categorie te pakken.
Ik heb zelf meerdere keren deel uitgemaakt van de jury op een wijnconcours, bijvoorbeeld Pinot Gris du Monde in Straatsburg, en heb met eigen ogen (en neus) moeten getuigen, hoe tamelijk bedenkelijke brouwsels toch nog een ‘recommended’ in de wacht sleepten wegens gebrek aan fatsoenlijke concurrentie binnen een veel te smalle categorie.
Oh ja, en dan moet je ook nog weten, dat er bij de beoordeling niet wordt gekeken naar “wat is de lekkerste”, maar naar “hoe typisch is deze fles voor de streek en het jaar?”.
Laten we met deze nuances eens kijken naar de betreffende rosé van de Aldi, de Exquisite Côtes de Provence, die een zilveren medaille won. Als je de uitslagen opzoekt (zie link onderaan), dan zie je, dat er 72 roséwijnen uit de Provence een medaille hebben gekregen, waarvan 7 een zilveren. Er zijn dus alleen al binnen de rosé Provence-hoofdgroep 7 categorieën geweest waarbinnen roséwijnen zijn beoordeeld. Dat terwijl de Provence al geen noemenswaardige groep is binnen de IWC qua bekende distributeurs of aantal inzendingen.
Het winnen van de zilveren plak betekent dus, dat het best een typische Côtes de Provence is binnen z’n eigen groepje… van ca. 14% van de ingezonden Provence-wijnen… die ongeveer 2% uitmaken van alle wijnen die bij contest IWC zijn ingediend, die weer 16% van alle contests uitmaakt… die samen slechts 50% van de wijnmarkt vertegenwoordigen. Dit is dus een wijn die leuk scoort binnen 0,2 PROMILLE van de wijnmarkt. En dus niet “Een van de beste wijnen ter wereld,” zoals jongeheer Jonathan van Noord kopt.
Was dan echt het gehele artikel onzin, en hebben alle naarstig en kritiekloos doorlinkende en delende Facebookers zich wéér in de luren laten leggen? Nou, een beetje troost, want wat jongeheer Van Noord niet had opgemerkt, is dat de betreffende rosé een ‘Great Value’-award kreeg, namelijk “IWC Great Value Rosé under £8”, en dat houdt in, dat deze wijn uitstekend is voor de gevraagde prijs. En van die awards zijn er maar 20 (wederom verdeeld in categorieën), verdeeld over het gehele IWC-spectrum, dus dat is al iets beter dan alleen zilver in één van de 7 Provence rosé-subgroepjes.
Dus hoe zou je de Exquisite Côtes de Provence van de Aldi écht moeten bestempelen?
Gewoon een lekker typische Provence-rosé, voor niet al te veel geld, gezien de kwaliteit.
Hierbij de uitslagen rosé Provence van de IWC 2017:
>> LINK <<