Vanavond hebben we een zeer onverwachte diner-ervaring gehad. We verblijven in Straatsburg voor de kerstdagen en hebben al een paar dagen genoten van de kerstmarkten, de fijne restaurants en lekkere bieren en wijnen in deze culinaire en gezellige stad. We hadden er echter geen rekening mee gehouden, dat er kennelijk ook in Frankrijk zoiets als Tweede Kerstdag bestaat: veel van onze favoriete restaurant waren dicht. In de directe omgeving van ons hotel bevond zich alleen ‘die ene tent’, waar ik heel soms wel eens ontbijt, maar nooit lunch of dineer. Want ‘die tent is fout’, was altijd mijn stellige overtuiging. Hij heet Europ Café, uiteraard verwijzend naar de vervlochtenheid van Straatsburg met het Europese Parlement, dat hier eens in de zoveel weken de prijzen van hotels en restaurants komt opdrijven, de sfeer verzieken en vooral straten, pleinen en horeca vult met arrogante parlementariers. Nee, ik heb het niet zo op onze supra-nationale volksvertegenwoordiging, die mijns inziens nog niet hard werkt aan het ontkrachten van de vooroordelen omtrent bedenkelijk declaratiegedrag en een gebrek aan inzicht in de werkelijke wensen van Europese burgers.
Daarom wantrouw ik bij voorbaat een café-restaurant dat zich tooit in blauw met goude sterren (een logo dat trouwens schaamteloos door de EU is gestolen van de veel oudere en Europa’s eerste volkenrechtelijke organisatie, de Centrale Commissie voor de Rijnvaart, anno 1831! Deze zeer deftige organisatie is eveneens in Straatsburg gevestigd en vergadert in een véél mooier gebouw, het Palais du Rhin, het voormalig Keizerlijk paleis van Wilhelm II aan de Place République. Al 14 jaar vergader ik hier ca. 4 tot 6 keer per jaar, dus ik ben uiteraard lichtelijk bevooroordeeld).
Een tent die in mijn ogen openlijk misbruik maakt van de kennelijke glans en glorie van het Europese Circus dat hier periodiek voorbij trekt, kán geen serieuze horeca zijn. Toch waren wij vanavond min of meer tot deze ‘foute tent’ veroordeeld, dus met enige terughoudendheid stapten wij binnen in een zeer fout en dus passend interieur, van rode skyleren banken, grote televisieschermen, schreeuwende verlichting, foute papieren placemats met reclame en een iets te jonge en kinderrijke clientèle. Deze ambience had veel weg van menig Amerikaans restaurant dat wij tijdens onze huwelijksreis hadden bezocht. En dat paste heel goed bij onze toch al niet hoge dunk van deze tent. Het eerste contact met het personeel voldeed ook helemaal aan de verwachting: op ons “heeft u misschien een tafeltje voor twee” volgde een typisch “mot je effe bij me collega daar vragen” (dit alles in populair Frans met licht Elzasser tongval). En toen gebeurde er iets geks! Want die ‘collega’ bleek een horacavakman in hart en nieren, die met parelende
zweetdruppels op het voorhoofd wekelijk iedereen binnen een mum van tijd bediende, met zorg én aandacht. Zonder één detail over het hoofd te zien, bediende bij zeker 20 tafeltjes en liep de benen uit z’n lijf om alles warm op de juiste tafel te krijgen. En nog groter werd onze verbazing, toen we onze maaltjes aan een kritische keuring onderwierpen: vers, perfect klaargemaakt, zeer smakelijk, met zorg bereid. Zonder twijfel de fijnste Choucroute die we ooit in de Elzas hebben geproeft (en ik heb in de 14 jaar dat ik hier kom al véél Choucroute achter de kiezen) en een briljante salade met (echt waar!) broodjes vers uit de oven. Wow! Wat kun je je vergissen; hoe verkeerd kunnen je verwachtingen zijn! We hebben met grote ver- en bewondering genoten van een heerlijke maaltijd en voorbeeldige service.
Hoe komt het, dat ik zo snel oordeel en dus in dit geval onterecht afwijs, alleen op basis van het ‘plaatje’? “Het is commercieel, dus niet mijn ding,” zou mijn eerste reactie zijn, en op die manier worden alle Cafés de Paris, alle Marktzichten, Bellevues, Hotellen Centraal en “Wapens van” op voorhand afgeserveerd. Immers is een té voor de hand liggende naam tegenwoordig al snel verdacht. Misschien is het wel een reactie op de vele digitale valkuilen, die we tijdens een dagelijks potje ‘surfen’ krijgen voorgeschoteld. Ik zou uit principe niet naar www.internet.com gaan, of naar gratisemail.nl, omdat de kans heel groot is, dat je meteen een paar stuks malware en virussen oploopt, en zéér waarschijnlijk niet krijgt, wat je echt zoekt. Of ben ik daar de enige in? Zijn er juist zoveel van die ‘afvang-sites’, omdát er zo veel mensen kritiekloos doorklikken en denken: “hmmm, klinkt wel logisch”… Om dan oeverloos te worden omgeleid en uiteindelijk te stranden op dure betaalsites, bij bloedlinke ‘installers’ of erger nog: sites die er heel echt uitzien, je geld in ontvangst nemen en nooit iets leveren. Zo ongeveer beschouw ik ook restaurants, cafés en hotels op te toeristische plekken, met net even te ‘easy’ namen, iets te kleurijke menukaarten in net te veel talen.
Toch hebben de laatste dagen ‘in real life’ in Straatsburg ons weer wat meer vertrouwen gegeven. Niet alleen waren we vanavond ‘stupéfait’ bij Europ Café, maar hebben ook erg fijn gegeten in het ‘Stadswapen’ (Aux Armes de Strasbourg) en regelmatig genoten van een stereotype Bierre de Noël in deze Capital de Noël… Daarom maken we de keten-van-stereotypes morgen op de terugweg nog even helemaal compleet met een bezoekje aan een hypermarché, om wijn, foie gras en confit de canard te kopen… Want dat hóórt er gewoon bij… toch?!