Elke doordeweekse ochtend loop ik naar het station en passeer dan een groot aantal huizen, variërend van statige herenhuizen van 4 of 5 lagen tot blokken met flats. En amper vijf minuten later rij ik met de trein tussen prachtige vrijstaande boerderijen in het buitengebied. En dan vraag ik me af, wáárom we eigenlijk met z’n allen op een kluitje willen wonen in de stad. “Dan woon je lekker dicht bij de actie,” zal menig stedeling je terugwerpen. Maar welke actie eigenlijk: die van de terrasjes, restaurants en overige uitgaansgelegenheden… Maar waarom zijn die er eigenlijk? Volgens mij, omdat we allemaal op een kluitje bij elkaar wonen, en te weinig buitenruimte hebben, zoals op een boederij. Wij stedelingen kunnen niet op een bankje voor onze eigen boerderij staren naar de ondergaande zon die over de weilanden strijkt. Wij hebben kleine rotkeukentjes waar we magnetronmaaltijden opwarmen, en niet die enorme keuken mét bijkeuken waar de zelfgedraaide worsten te drogen hangen… dus gaan wij maar weer naar een restaurant. “En de cultuur dan?”, zal de stedeling vragen. Welnu: in de stad heb je geen prachtige sterrenhemel die je onder het genot van een glaasje wijn en het gemoedelijk gekir van krekels kunt bewonderen, liggend op je eigen veld. Dus gaan we de ‘lokale’ sterretjes bewonderen in de schouwburg, of luisteren naar het gekir van een orkest of artiest in deze of gene gehoorzaal.
Als je ’t mij vraagt, laten de stedelingen zich vrijwillig vangen in een web dat ze zelf spinnen voor de opvolgers, de lotgenoten die ze binnenhalen met glimmende terrasstoeltjes, de sterren op de restaurantgevels of de sterren op de podia. “Gezellig hebben we het hé,” zeggen we dan tegen elkaar en kruipen nog iets dichter bij elkaar in onze zelfontworpen stedelijke gevangenis. “Ik zou nooooooit buiten kunnen wonen,” beamen we, en sussen ons vervolgens in slaap in onze veel te kleine hokjes met véél glas – dat wel – zodat we onze soortgenootjes wel goed in de gaten kunnen houden… er zou er maar eentje willen ontsnappen naar de ‘buitenwereld’…